Veelgestelde vragen
"Hoe ziet zo'n gesprek er dan precies uit?".
Nou, heel simpel. We praten. Ik stel je veel vragen, bijvoorbeeld over dingen waar jij tegenaan loopt, maar ook over dingen die goed zijn gegaan. We lachen, we kijken terug naar hoe de dingen zijn geweest én we kijken vooruit, naar wat je graag anders zou willen. Soms gebruiken we daarvoor materialen, maar niet altijd. Dat ligt vooral ook aan wat jij zelf comfortabel vindt.
Ik leg je dingen uit, door te tekenen, of maak iets zichtbaar door andere materialen, kwaliteitskaartjes of playmobile (ja echt! iedereen vindt ze leuk :-)) of jij laat mij dingen zien door materialen te gebruiken. Maar het is dus zeker niet verplicht. Want iedereen is anders en ik vind het belangrijk dat jij je bij mij op je gemak voelt.
Een gesprek duurt meestal tussen de 45 min en een uur. Over het algemeen vliegt de tijd!
"En wat als ik zelf niet weet waar ik het over moet hebben of hoe ik moet beginnen?"
Dat is helemaal geen probleem. Dan help ik je daarbij. De meeste jongeren vinden dat lastig, het is heel logisch dat je zelf niet altijd woorden kunt geven aan hoe je je voelt. Maak je daar dus vooral niet teveel zorgen over, ik help je er doorheen.
"Hoe zit dat met oudergesprekken"
Onder de 16 jaar is er in principe altijd een start-oudergesprek en regelmatig ook een vervolggesprek. De jongere is daar zelf niet bij.
Tussen de 16 en 18 jaar stem ik met jou en je ouders af wat passend is.
Boven de 18 jaar is een oudergesprek niet nodig, maar als het helpend is, kunnen we daar eventueel wel samen voor kiezen.
"Wat wordt er besproken in een oudergesprek? "
Eigenlijk alles wat belangrijk is voor mij om te weten over jouw situatie en waar je opgroeit. Jij bent zelf niet bij het oudergesprek, de meeste jongeren vinden dat een prettig idee, omdat het heel ongemakkelijk kan zijn dat er -in jouw bijzijn- over jou gepraat wordt. Ik vind het belangrijk om je ouders te leren kennen en hoor graag van ze hoe ze naar jou kijken. Ze kennen je immers al je hele leven en hebben je zien opgroeien als kind. Daarnaast vind ik het belangrijk dat ze weten wie ik ben, zodat ze met vertrouwen het therapietraject kunnen ingaan. Ik wil transparant en eerlijk zijn en realistische verwachtingen scheppen. Regelmatig hebben ouders zelf ook vragen en worstelingen over hoe ze het beste met jou kunnen omgaan, daar help ik ze graag bij.
Wat ik er wel even bij wil zeggen: Voor mij is het allerbelangrijkste dat het met jou goed gaat. Ten alle tijde ben ik er voor jou. Je kunt er dus vanuit gaan dat ik na het oudergesprek, zonder oordeel, alle aandacht voor jou en jouw dilemma's heb. De informatie van je ouders is waardevol, maar nóg belangrijker vind ik dat wij samen een klik hebben.
"Komen mijn ouders te weten wat ik aan jou vertel?"
Terechte vraag en mega belangrijk. Nee, je ouders komen niet te weten wat je aan mij vertelt. Daar mag jij zelf over beslissen. Dus als je iets aan hen wilt vertellen, dan is dat oké. Of als je wilt dat ik je help om hen iets te vertellen, dan help ik je. Maar ze zullen van mij niet iets te horen krijgen, zonder dat jij daar vanaf weet. Ook hier geldt: Jij staat centraal. Voor ouders is dat vaak spannend, om dat los te laten. Je ouders hebben wel recht om te weten hoe het proces verloopt. Dat betekent dus dat ze mogen weten wanneer wij afspraken hebben én of je ontwikkeling laat zien, of je iets aan de gesprekken hebt. En in algemene termen - op welke gebieden het beter met je gaat.
Er is wel een belangrijke aanvulling. Voor mij is het super belangrijk dat het goed met jou gaat. Het helpt als je in vertrouwen met mij kunt praten. Maar ik vind het ook belangrijk dat jouw veiligheid en gezondheid niet in gevaar komt. Als er dus iets is, waarvan wij samen merken dat dit wel het geval is en het om die reden nodig is dat (één van je ouders) dat weet, dan moeten we daar wél iets mee. Je staat er niet alleen voor, ik ga je dan laten meedenken over hoe we dat kunnen doen, op een manier die voor jou draaglijk is.
"Met welke kosten moeten we ongeveer rekening houden?"
Je betaalt zelf per sessie en jij en jij en ouders kunnen meebeslissen over de frequentie van de gesprekken, je bepaalt dus zelf welke kosten je maakt.
In de dagelijkse praktijk is een bedrag tussen de 1000 en 1500 euro per traject, gebruikelijk. Ik adviseer je om hier van tevoren rekening mee te houden en jezelf, of je zoon/dochter ook die ruimte te geven. Mits je dat financieel kunt dragen natuurlijk. De meeste jongeren hebben tussen de 10 en 15 sessies nodig om tot een constructieve verandering te komen. Dat neemt niet weg dat er ook jongeren zijn die na 5 sessies zelf weer verder kunnen. Iedereen is verschillend - en ook de mate waarin sessies hun vruchten afwerpen, verschilt per persoon.
Ik geloof niet in een quick-fix, wel in investeringen op de lange termijn. Gewoontes aanpassen kost tijd. Daarom kies ik er vaak voor om 1 keer in de 2 weken een gesprek in te plannen (en niet iedere week). Zo spreid je de kosten en bovendien kun je je eigen (verander)tempo aanhouden.
Mocht je financieel minder ruim zitten, dan raad ik je aan om de frequentie aan te passen. Sommige jongeren kiezen bijvoorbeeld voor een afspraak 1 keer in de 6 weken en gebruiken de tussentijd om zélf aan de slag te gaan. Op deze manier hou je het behapbaar en kun je regie houden over je eigen budget.
"Ik vind het spannend om deze hoeveelheid geld te betalen als ik van tevoren niet weet of het helpt"
Ja, dat begrijp ik. Zou ik ook moeilijk vinden. Ik raad je meestal aan om in ieder geval 2 á 3 keer langs te komen en dan kun je daarna zelf prima inschatten of de sessies nuttig voor je zijn. Ouders raad ik aan om dit na die 3 keer te vragen aan hun zoon/dochter. Dus niet door te vragen: 'wat heb je besproken', maar wel: 'denk je dat je iets aan Laure hebt?' Wanneer ik zelf merk dat een jongere geen baat heeft bij de sessies, zal ik dit altijd bespreekbaar maken.
En over geld gesproken: we geven soms dezelfde bedragen uit aan vakanties, kleding, etc. en dat plezier is (vaak) maar van korte duur. Dit is een investering waar je de rest van je leven iets aan hebt. Als jongere, maar ook als ouder, in de kwaliteit van de relatie met je kind.
"Wat kun je als ouder doen wanneer jouw jongere nog geen hulp wil, maar je wél ziet dat dit nodig is?"
Wanneer je het nodig vindt dat je kind hulp zoekt, is het eerste wat je gaat doen, dit benoemen. Je benoemt het gedrag dat je opvalt en waarom je bezorgd bent. Je spreekt je eigen gevoel uit over dat je jouw jongere niet helemaal zichzelf vindt en dat je dat vervelend voor hem/haar vindt. Daarnaast geef je erkenning voor het feit dat je wellicht een overbezorgde ouder bent, maar dat het ook je (opvoed)taak is om goed voor je kind te zorgen. En dat er vaak dingen zijn, waarvan je ook wel begrijpt dat jongeren dit niet hun ouders willen of kunnen bespreken, maar liever met iemand die daar veel ervaring mee heeft. Als je je been breekt, ga je immers ook naar een dokter die verstand heeft van (been)breuken.
Daarna kun je zeggen dat je jongere wél mee mag beslissen over waar en bij wie zij/hij hulp zou willen. Je doet voorwerk en zorgt dat je 2 of 3 praktijken of hulpverleners hebt gevonden. Daar laat je je zoon of dochter dan vervolgens uit kiezen.
Ik adviseer ouders altijd om hun jongere zelf ook een kijkje te laten nemen op de website. Met name het "wie ben ik" en "voor jongeren" stukje geeft een goed beeld en op basis daarvan merken jongeren eigenlijk direct al of ze het zien zitten. Je kunt er natuurlijk bij zeggen dat iedereen het spannend vind om de eerste keer te gaan. Dat is heel normaal. Ik zal je jongere gerust stellen en op zorgen dat die zich op zijn gemak voelt. Je kunt al voor de start van het traject aangeven dat je na 2 keer zal vragen of die denkt iets aan mij te hebben, omdat je het belangrijk vindt dat er een klik is. Ze weten dan zelf heel prima antwoord te geven :-)
Nou, heel simpel. We praten. Ik stel je veel vragen, bijvoorbeeld over dingen waar jij tegenaan loopt, maar ook over dingen die goed zijn gegaan. We lachen, we kijken terug naar hoe de dingen zijn geweest én we kijken vooruit, naar wat je graag anders zou willen. Soms gebruiken we daarvoor materialen, maar niet altijd. Dat ligt vooral ook aan wat jij zelf comfortabel vindt.
Ik leg je dingen uit, door te tekenen, of maak iets zichtbaar door andere materialen, kwaliteitskaartjes of playmobile (ja echt! iedereen vindt ze leuk :-)) of jij laat mij dingen zien door materialen te gebruiken. Maar het is dus zeker niet verplicht. Want iedereen is anders en ik vind het belangrijk dat jij je bij mij op je gemak voelt.
Een gesprek duurt meestal tussen de 45 min en een uur. Over het algemeen vliegt de tijd!
"En wat als ik zelf niet weet waar ik het over moet hebben of hoe ik moet beginnen?"
Dat is helemaal geen probleem. Dan help ik je daarbij. De meeste jongeren vinden dat lastig, het is heel logisch dat je zelf niet altijd woorden kunt geven aan hoe je je voelt. Maak je daar dus vooral niet teveel zorgen over, ik help je er doorheen.
"Hoe zit dat met oudergesprekken"
Onder de 16 jaar is er in principe altijd een start-oudergesprek en regelmatig ook een vervolggesprek. De jongere is daar zelf niet bij.
Tussen de 16 en 18 jaar stem ik met jou en je ouders af wat passend is.
Boven de 18 jaar is een oudergesprek niet nodig, maar als het helpend is, kunnen we daar eventueel wel samen voor kiezen.
"Wat wordt er besproken in een oudergesprek? "
Eigenlijk alles wat belangrijk is voor mij om te weten over jouw situatie en waar je opgroeit. Jij bent zelf niet bij het oudergesprek, de meeste jongeren vinden dat een prettig idee, omdat het heel ongemakkelijk kan zijn dat er -in jouw bijzijn- over jou gepraat wordt. Ik vind het belangrijk om je ouders te leren kennen en hoor graag van ze hoe ze naar jou kijken. Ze kennen je immers al je hele leven en hebben je zien opgroeien als kind. Daarnaast vind ik het belangrijk dat ze weten wie ik ben, zodat ze met vertrouwen het therapietraject kunnen ingaan. Ik wil transparant en eerlijk zijn en realistische verwachtingen scheppen. Regelmatig hebben ouders zelf ook vragen en worstelingen over hoe ze het beste met jou kunnen omgaan, daar help ik ze graag bij.
Wat ik er wel even bij wil zeggen: Voor mij is het allerbelangrijkste dat het met jou goed gaat. Ten alle tijde ben ik er voor jou. Je kunt er dus vanuit gaan dat ik na het oudergesprek, zonder oordeel, alle aandacht voor jou en jouw dilemma's heb. De informatie van je ouders is waardevol, maar nóg belangrijker vind ik dat wij samen een klik hebben.
"Komen mijn ouders te weten wat ik aan jou vertel?"
Terechte vraag en mega belangrijk. Nee, je ouders komen niet te weten wat je aan mij vertelt. Daar mag jij zelf over beslissen. Dus als je iets aan hen wilt vertellen, dan is dat oké. Of als je wilt dat ik je help om hen iets te vertellen, dan help ik je. Maar ze zullen van mij niet iets te horen krijgen, zonder dat jij daar vanaf weet. Ook hier geldt: Jij staat centraal. Voor ouders is dat vaak spannend, om dat los te laten. Je ouders hebben wel recht om te weten hoe het proces verloopt. Dat betekent dus dat ze mogen weten wanneer wij afspraken hebben én of je ontwikkeling laat zien, of je iets aan de gesprekken hebt. En in algemene termen - op welke gebieden het beter met je gaat.
Er is wel een belangrijke aanvulling. Voor mij is het super belangrijk dat het goed met jou gaat. Het helpt als je in vertrouwen met mij kunt praten. Maar ik vind het ook belangrijk dat jouw veiligheid en gezondheid niet in gevaar komt. Als er dus iets is, waarvan wij samen merken dat dit wel het geval is en het om die reden nodig is dat (één van je ouders) dat weet, dan moeten we daar wél iets mee. Je staat er niet alleen voor, ik ga je dan laten meedenken over hoe we dat kunnen doen, op een manier die voor jou draaglijk is.
"Met welke kosten moeten we ongeveer rekening houden?"
Je betaalt zelf per sessie en jij en jij en ouders kunnen meebeslissen over de frequentie van de gesprekken, je bepaalt dus zelf welke kosten je maakt.
In de dagelijkse praktijk is een bedrag tussen de 1000 en 1500 euro per traject, gebruikelijk. Ik adviseer je om hier van tevoren rekening mee te houden en jezelf, of je zoon/dochter ook die ruimte te geven. Mits je dat financieel kunt dragen natuurlijk. De meeste jongeren hebben tussen de 10 en 15 sessies nodig om tot een constructieve verandering te komen. Dat neemt niet weg dat er ook jongeren zijn die na 5 sessies zelf weer verder kunnen. Iedereen is verschillend - en ook de mate waarin sessies hun vruchten afwerpen, verschilt per persoon.
Ik geloof niet in een quick-fix, wel in investeringen op de lange termijn. Gewoontes aanpassen kost tijd. Daarom kies ik er vaak voor om 1 keer in de 2 weken een gesprek in te plannen (en niet iedere week). Zo spreid je de kosten en bovendien kun je je eigen (verander)tempo aanhouden.
Mocht je financieel minder ruim zitten, dan raad ik je aan om de frequentie aan te passen. Sommige jongeren kiezen bijvoorbeeld voor een afspraak 1 keer in de 6 weken en gebruiken de tussentijd om zélf aan de slag te gaan. Op deze manier hou je het behapbaar en kun je regie houden over je eigen budget.
"Ik vind het spannend om deze hoeveelheid geld te betalen als ik van tevoren niet weet of het helpt"
Ja, dat begrijp ik. Zou ik ook moeilijk vinden. Ik raad je meestal aan om in ieder geval 2 á 3 keer langs te komen en dan kun je daarna zelf prima inschatten of de sessies nuttig voor je zijn. Ouders raad ik aan om dit na die 3 keer te vragen aan hun zoon/dochter. Dus niet door te vragen: 'wat heb je besproken', maar wel: 'denk je dat je iets aan Laure hebt?' Wanneer ik zelf merk dat een jongere geen baat heeft bij de sessies, zal ik dit altijd bespreekbaar maken.
En over geld gesproken: we geven soms dezelfde bedragen uit aan vakanties, kleding, etc. en dat plezier is (vaak) maar van korte duur. Dit is een investering waar je de rest van je leven iets aan hebt. Als jongere, maar ook als ouder, in de kwaliteit van de relatie met je kind.
"Wat kun je als ouder doen wanneer jouw jongere nog geen hulp wil, maar je wél ziet dat dit nodig is?"
Wanneer je het nodig vindt dat je kind hulp zoekt, is het eerste wat je gaat doen, dit benoemen. Je benoemt het gedrag dat je opvalt en waarom je bezorgd bent. Je spreekt je eigen gevoel uit over dat je jouw jongere niet helemaal zichzelf vindt en dat je dat vervelend voor hem/haar vindt. Daarnaast geef je erkenning voor het feit dat je wellicht een overbezorgde ouder bent, maar dat het ook je (opvoed)taak is om goed voor je kind te zorgen. En dat er vaak dingen zijn, waarvan je ook wel begrijpt dat jongeren dit niet hun ouders willen of kunnen bespreken, maar liever met iemand die daar veel ervaring mee heeft. Als je je been breekt, ga je immers ook naar een dokter die verstand heeft van (been)breuken.
Daarna kun je zeggen dat je jongere wél mee mag beslissen over waar en bij wie zij/hij hulp zou willen. Je doet voorwerk en zorgt dat je 2 of 3 praktijken of hulpverleners hebt gevonden. Daar laat je je zoon of dochter dan vervolgens uit kiezen.
Ik adviseer ouders altijd om hun jongere zelf ook een kijkje te laten nemen op de website. Met name het "wie ben ik" en "voor jongeren" stukje geeft een goed beeld en op basis daarvan merken jongeren eigenlijk direct al of ze het zien zitten. Je kunt er natuurlijk bij zeggen dat iedereen het spannend vind om de eerste keer te gaan. Dat is heel normaal. Ik zal je jongere gerust stellen en op zorgen dat die zich op zijn gemak voelt. Je kunt al voor de start van het traject aangeven dat je na 2 keer zal vragen of die denkt iets aan mij te hebben, omdat je het belangrijk vindt dat er een klik is. Ze weten dan zelf heel prima antwoord te geven :-)